Milliyet’in usta ismi Kohen, “Camları daima buğulu bir gözlükle dolaşıyor gibiyim” diye tanım ettiği görme sorunu nedeniyle yerli ve yabancı gazeteleri bilgisayardan bir yazılım aracılığıyla dinliyor, büyük harflerle aldığı notlarını ise büyüteçle okuyordu.
Sami Kohen, 2017 yılında geçirdiği sıhhat meseleleri nedeniyle uzun bir müddet gazeteden uzak kalmış, sıhhatine kavuştuktan sonra tekrar daktilosunun başına geçmişti. Kohen, 2018 yılında, Milliyet Ek Yayınlar Direktörü Filiz Aygündüz’e verdiği röportajda hastalık sürecini ve görme sıkıntısına rağmen gündemi nasıl takip ettiğini, yazılarını nasıl hazırladığını anlatmıştı. “Milliyet benim her vakit ikinci yuvam dediğim yerdi; hatta bazen sanki ikinci mi birinci mi diye düşündüğüm oldu” diyordu Kohen röportajında. O devirde 90 yaşındaydı fakat gazetecilik tutkusunu şöyle anlatıyordu: “Ben geçirdiğim rahatsızlıklar münasebetiyle artık yalnızca köşemde yazı yazmakla yetiniyorum. Ama inanın bana keşke bu rahatsızlıklarım olmasa da ben bugün uçağa atlayıp falan olayı yerinde izlesem…”
“Sarı nokta dedikleri o sinsi dejenerasyon yüzünden görme yetisinin çok zayıfladığını” söylüyordu Kohen. “Gazete okuyabiliyor musunuz?” sorusuna şu cevabı vermişti: “Gazete ya da kitap okuyamıyorum lakin okutuyorum. Bir orta sabah gazetelerini eşime okutuyordum. Yalnızca başlıkları görebiliyorum. Fakat geçen sene benim için mucizevi bir şey oldu. Amerika’da bulunan bir sistem var. Bu sistem bilgisayarda rastgele bir yazıyı okuyor. Okuyan bir robot. Her gün gözden geçirdiğim yerli ve yabancı gazeteler var. Hangi yazıyı, haberi okumak istiyorsam bir tıklıyorum oradan bir ses bana bunu okuyor. 14 lisanda yayın yapıyor. Buna Türkçenin de dahil edilmesi benim için büyük olay oldu. Açıyorum bilgisayarı gazete açar üzere başlıyorum Milliyet, Hürriyet… Bu ortada gazlı kalemle büyük harflerle kendime nazaran notlar alıyorum. Aldığım notları da bir büyütecim var büyüterek okuyabiliyorum.”
Daktiloyla özel bağ
Olivetti daktilosu, Kohen’in vazgeçilmeziydi: “Daktiloyu hâlâ kullanmamın sebebi birincisi göz münasebetiyle çok yeterli görmediğim için daktilo ile benim aramda, beyin ve parmaklar ortasında adeta otomatik bir irtibat var. Ben fazla görmeden de tak tak tak yazabiliyorum. Yazıyı yazıyorum, sayfayı çıkarıp büyütecin altına koyuyorum oradan yazdıklarımı okuyorum, düzeltme yahut ek yapıyorum ve o halde gazeteye yolluyorum.”
